Powlokłem się na Karczówkę. Widać moje góry: śpiczastą Radostową. Ciemnoniebieską Łysicę i ponury Kamień. Co za cudowne powietrze! Gęste, jakby tłuste, żywiczne, orzeźwiające. Siedziałem na Karczówce godzin parę O jakże mocno, jak potężnemi węzły wpleceni jesteśmy w grunt naszej okolicy! Tym życiem żyjesz i potęga jest w tobie nieświadoma miłość do tej ziemi.

                              /S. Żeromski, Dzienniki, t. III/